MUVAZENESİZ YAZILAR-2

       Ve karanlık koruyucu bir anne şefkatiyle tüm şehri sarmıştı..Karanlıkla,yani kendisiyle yüzleşmekten korkan insanlar çoktan uykunun derinliklerine dalmıştı.Caddenin kenarına,o koca çınarın karşısındaki banka oturdu.Saçları yüzüne doğru dökülüyordu.İçmeyi unuttuğu sigara parmaklarını yakana kadar karşısındaki koca çınara baktı.Hayatında ilk defa başka bir insan olmanın özlemini duymuştu.Hiç bilmediği bir içkinin susuzluğu gibi bir duygu..Değişebilmek,kendisinin bile tanıyamayacağı yeni bir insan olmak..

       Keşkeler diline dolanmış,pişmanlıklarını sırtında taşıyordu.Ama artık yorulmuştu geçmişin yükleriyle yaşamaktan.Adını bile hatırlamadığı o kız geldi aklına..Affet demişti.-"Ama..." "Ne yaşadıysan yaşadın,amalara yer yok.Affet herkesi,en başta kendini..Affetmek o insanların haklı olduğunu göstermez.Onlara olan kinin,öfken  ve nefretin senin sırtında hep bir yük olacak.Hayat merdiveninde yukarıya tırmanmaya çalıştıkça seni aşağıya çekecekler.Onlar senin başarılı olmana müsade etmeyecekler.Başarılı olamadıkça onlar gelecek aklına.Chi ve yangın çarpışması gibi..Bu sonsuzluk döngüsünde kaybolmak istemiyorsan kendini ve herkesi AFFET" demiş ve gitmişti..

         Şimdiye kadar yaşadığı ilişkileri düşündü..Verdiği değer nisbetinde eksilmişti hep..Anlamaya başlıyordu inanmayı yitirmek pahasına..Kendisine hep,zengin safari avcılarının egzotik hayvanlara duydukları merakla yaklaşmışlardı.Meraklarını tatmin edinceye kadar her şey çok güzel ilerliyordu.Geçici de olsa dünyanın en mutlu insanı gibi hissettiriyorlardı.Bu mutluluğun verdiği rahatlıkla anlatıyordu her şeyi, meraklarını sonuna kadar tatmin ediyordu.Ardından merak duyguları tatmin olan safari avcıları ,umarsız bir rahatlıkla kafasına sıkıp gidiyorlardı.Kendi elleriyle inşa ettikleri cenneti yine kendi elleriyle cehenneme çeviriyorlardı.Onları anlamak için çok çabalamıştı ve sanırım anlıyordu inanmayı yitirmek pahasına...

        Tütün tabakasını çıkardı ve bir tane sardı.Rüzgar varlığını hatırlatırcasına sert bir şekilde esti.İliklerine kadar titremişti.Titreyen ellerle çakmağını çıkartıp sigarasını yaktı.Nikotinin tüm hücrelerine işlemesini istercesine sigara dumanını derin derin içine çekti.Sigaradan hiç haz etmezdi oysa o.İlk karşılaştıklarında neden sigara içiyorsun ki diye sormuş,bırakması için çok fazla baskı yapmıştı.O zaman söyleyememişti ama şimdi söyleyebilirdi;"Sigarayı,sigara içmenizi istemeyen kişi için içtiğiniz zaman anlayacaksınız.."Neden burada olduğunu anımsamaya çalıştı..Evet onun içindi.Sözleşmişlerdi, gelecekti..Umutsuz bir tavırla gözlerini saatine kaydırdı,iki saat geç kalmıştı..Ellerini paltosunun cebine attı ve telefonunu çıkardı.Ekrana bakmadan numarayı tuşladı..-Alo?..           

         Paltosunun etekleri rüzgarda savrulurken düşünüyordu.Gelmeyeceğini bildiği bir insan için kendisini böyle harap etmeye değer miydi?Akılsız aptalın tekiydi işte,bir daha asla olmayacaktı..Sonra gülmeye başladı.Bu yalana kendisi bile inanmamıştı.Yine bekleyecekti,bu onun doğasında vardı..Tüm dünyayı kucaklamaya yetecek kadar umut doluydu içi.Olsun dedi kendi kendine..Beklenen beklemeye değerse eğer,dünyanın bütün beklemeleri feda olsun..

                                                                                                                                                               AFÇ