Annem ve babam Hamas tarafından kaçırıldı. Bunlar Gazze savaşının dipnotları değil, özüdür

7 Ekim'de ailemin hayatı durdu ve ne zaman yeniden başlayacağını bilmiyorum. Medeni dünya, Hamas'ın gerçekleştirdiği vahşetin anlatılamaz vahşeti karşısında haklı olarak dehşete düşmüş durumda. Bırakın bu sözleri yazmayı, inanmak bile benim için zor ama 7 Ekim başımıza geldi. Annem ve babam Keith ve Aviva Siegel evlerinden kaçırıldılar ve şu anda Gazze'de rehin tutuluyorlar.

Annem ve babam kendi adlarına konuşamadıkları için kızları olarak dünyanın onların kim olduğunu bilmesini istiyorum. Dünyanın, insanlığa duyulan sevginin nefreti yeneceğine inandıklarını bilmesini istiyorum. Dünyanın, onların haklı olduğunu kanıtlamak ve serbest bırakılmalarını sağlamak için zamanın tükendiğini bilmesini istiyorum.

Babam Amerika Birleşik Devletleri'nde doğdu, annem ise Güney Afrika'da büyüdü. 40 yılı aşkın bir süre önce Kibbutz Kfar Aza'ya taşındılar ve dünyanın bu güzel bölgesine aşık oldular. Orada ailemiz için harika bir ev inşa ettiler. Bana göre o ev sevginin, rahatlığın ve mutluluğun cennetidir.

İSRAİLLİ KIZ 9'UNCU DOĞUM GÜNÜNÜ 'GAZZE'NİN TÜNELLERİNDE', 'ARKADAŞLARI OLMADAN, 'IŞIKLARI OLMADAN' GEÇİRDİ ÇOK ŞEYTAN BABASI

Ama paramparça olmuştu 7 Ekim'de teröristler işgal etti. Nezaket ve sessiz bir hassasiyetle dolu mütevazı insanlar olan annemi ve babamı zorla babamın arabasına bindirip Gazze'ye götürdüler. Nereye götürüldüklerini bilmiyoruz. Ne durumda olduklarına dair hiçbir fikrimiz yok. Kaçırıldıklarından beri ne onlardan ne de haklarında hiçbir haber alamadık.

Sonunda bunu beş küçük torununa anlatmak zorunda kaldık. Bir daire şeklinde el ele tutuştuk ve kız kardeşim (benim ve babamız gibi bir Amerikan vatandaşı) büyükannem ve büyükbabamın nereye gittiğini açıklamaya çalıştı. Peki çocuklara canavarların gerçekten var olduğunu nasıl açıklayabilirsiniz? Her gün büyükanne ve büyükbabalarının eve ne zaman geleceğini soruyorlar. Umarım annemle babam bir aradadırlar ve onlar da tıpkı bizim gibi birbirlerinin elini tutabilirler.

Bunlar ailemin nasıl rehin alındığına dair ham, yürek burkan gerçekler. Ama onlar sadece tutsak değil, onlar benim annem ve babam. Dünyanın şunu bilmesini istiyorum, her şeyden önce insanın insan olduğuna inanıyorlar. İster İsrailli, ister Filistinli, ister Yahudi, ister Müslüman.

Babam birçok doktorla çalıştı, annem çocuklarla çalıştı. Her ikisi de Yahudiler ve Araplarla çalıştı ve hepsine eşit derecede değer verdi. Birlikte yaşadılar ve birlikte yaşamayı sevdiler. Annemle babamın insanlığın iyiliğine doğuştan bir inancı var. Bu nedenle onlarca yıldır süren çatışmalardan sonra bile barışın gerçek olabileceğine inanıyorlar. Umarım hala öyledirler.

Annem ve babamın doğru ve yanlış konusunda net bir anlayışı var. Onların dünya görüşleri, insanlık sevgisinin her zaman nefreti yeneceği inancıyla özetlenebilir. Özgürlükleri ellerinden alınmış olabilir ama inançlarının da ellerinden alınmasına izin vermeyeceğim. Sadece yetiştirilme tarzımın özü oldukları için değil. Ancak bunlar dünyanın artık ona göre hareket etmesi gereken ilkeler olduğu için.

Annemle babamın dünyaya olan inancı, dünya liderlerinin iyilik yapmaya kararlı olduğu varsayımına dayanıyor. Dünyaya getirdikleri olumlu değişim nedeniyle, küresel rakamlardan hayranlıkla bahsettiklerini sayısız kez hatırlıyorum.

Bu çaresiz zamanlarda ailemin haklı olduğu umuduna tutunuyorum. İnsanlığa olan inançlarının karşılığının ödenmesini o kadar umutsuzca istiyorum ki. Aralarında bebekler, çocuklar, kadınlar ve yaşlıların da bulunduğu masum sivillerin özgürlüğünün güvence altına alınmasının kesinlikle küresel gündemin üst sıralarında yer alacağını varsayarlardı. Başka herhangi bir hesaplama ailem için düşünülemez olurdu.

Daha fazla FOX HABER GÖRÜŞÜ İÇİN BURAYA TIKLAYIN

Günün sonunda Keith ve Aviva Siegel'in hikayesi anlatılıyor. sadece başka bir üzücü hikaye. Onların ve 30'dan fazla farklı vatandaşlığa sahip yaklaşık 240 rehinenin kaderi Gazze'deki savaşın merkezinde yer alıyor. Devam eden tuzağa düşmeleri, 7 Ekim'de İsrail'in güneyini saran kötülüğü özetliyor.

Trajik bir şekilde, o korkunç günde kaybolan 1.200 ruh kurtarılamadı. Ancak rehineler eve getirilebilir ve getirilmelidir. Bunu yapmak ailemin haklı olduğunu, insan sevgisinin her zaman nefreti yeneceğini kanıtlayacaktır. Tehlikede olan, tüm düzgün insanların paylaştığı bu temel inançtır.

Rehinelerin serbest bırakılmasını istemek siyasi bir eylem değildir. Aksine, bu çok yüksek bir insani taleptir. Savaşın kaçınılmaz olarak inanılmaz acılar getirdiğini biliyorum. Ailem bunu bizzat yaşıyor. Eminim ki bu aynı acı gerçek, ailemin hayran olduğu dünya liderleri de dahil olmak üzere pek çok kişi için ateşkes çağrılarını motive ediyor. Ancak defalarca çatışmaların sona ermesinin koşullarından bahsederken aynı kişiler Gazze'deki 240 rehineden bahsetmeyi bile ihmal ediyor.

Tekrarlamaya gerek yok ama ailem gibi masum siviller savaşın meşru piyonları değil. Washington ve ötesindeki liderler için rehinelerin kaderini ön plana ve merkeze koymak bir sınavdır…