Benim fikirlerim en iyisidir. Seninki de öyle ama birbirimizi duymayı nasıl öğreneceğiz?

Benim fikirlerimin en iyisi olduğunu düşünüyorum. Kendi fikirlerinizin en iyisi olduğunu düşünüyorsunuz. Ancak demokratik bir cumhuriyette "ortak" bir "anlam"a varmak mümkün müdür? Başka bir deyişle, "sağduyu mu?"

İnsan uygarlığının doğuşundan bu yana karşılaşılan en büyük zorluklardan biri, bu gerçeklikten yola çıkarak (birbirleriyle yaşayan insanların birbiriyle yarışan fikirleri) ve en değerli fikirlerin yükseldiği ve ortaya çıktığı bir yere nasıl ulaşılacağı olmuştur. en az liyakat sahibi olanlar kaybolur. Kulağa çok basit geliyor ama uygulanmasındaki zorluk, sizin fikirlerinizi ve benimkini incelemeye tabi tutacak üretken bir mekanizma sağlamakta yatıyor.

Sosyal psikolog Jonathan Haidt, siyasi inançlarla ilgili önemli kitabı "The Righteous Mind"da, farklı bakış açılarımızın nedeninin bir kısmının genetik olabileceğini iddia edecek kadar ileri gitti. O yalnız değil.

Siyaset bilimci Alexander Severson yakın zamanda şunu belirtti: "Çoğu birey ideolojik inançların özgürce seçilmiş olduğunu algılıyor Ancak genopolitik ve sinir bilimindeki son araştırmalar, biyolojik ve genetik faktörlerin siyasi tutumlardaki değişkenliği seçim ve çevresel faktörlerden daha fazla açıkladığı göz önüne alındığında, bu kanaatin kısmen yersiz olduğunu öne sürüyor."

Peki, insan doğasına aykırı olsa bile fikirlerin dikkatli bir şekilde incelenmesini nasıl benimseriz? Bu soru, kuruluşumuzdan bu yana Amerikan deneyinin merkezinde yer alıyor. Kurucularımızın bu umudu Alexander Hamilton tarafından "Federalist Makaleler"in ilkinde dile getirilmiş ve burada hükümetlerin "kazara ve güç" ya da "müzakere ve seçim" yoluyla kurulabileceğini savunmuştu.

İlk Değişikliğimizin amacı budur ve akademik kurumlarımızın geleneksel olarak ifade özgürlüğüne ve güçlü tartışmalara bu kadar önem vermesinin nedeni budur.

Yarının liderlerimizin insan doğasına aykırı bir beceriye (fikirlerini incelemeye sunma istekliliğine) ihtiyacı olacaksa, bu beceriyi öğrenecekleri ve geliştirecekleri bir yere ihtiyaçları olacak. Pepperdine'de, diğer birçok beceri gibi bu becerinin de bir gecede öğrenilmediğinin farkındayız.

Bu sadece alınan bir karar değil, uygulama, başarısız olma, öğrenme ve yeniden uygulama süreciyle zaman içinde şekillenen bir uzmanlık ve bakış açısıdır. Politika uzmanlığının alçakgönüllülük ve cesaret gibi yurttaşlık erdemleri tarafından yönetilmesi gerektiğini anlayan, ilk öğretim üyelerimizden merhum, büyük sosyal bilimci James Q. Wilson bunu örneklendirdi.

Bu süreç sadece popüler olmayan konuşmalara izin vermekle kalmıyor, aynı zamanda bunu gerektiriyor.

Unutmayın, benim fikirlerimin en iyisi olduğunu düşünüyorum. Gerçekten yaptım. Kendi fikirlerinizin en iyisi olduğunu düşünüyorsunuz. Gerçekten yapıyorsun. Birimizin fikrini diğerinin incelemesine sunma fırsatı reddedilirse, yalnızca hangi fikrin en iyi olduğunu asla bilemeyeceğiz, aynı zamanda fikirlerimizin bir kombinasyonunun ileriye yönelik en iyi yolu sağlama şansının olup olmadığını da bilemeyiz.

Başka bir deyişle 1+1=3 olabilir mi? Davenport Halkın Katılımı Enstitüsü aracılığıyla yaptığımız bazı çalışmalarda, bu, ülke genelindeki topluluklarda evsizlikten eğitim politikasına kadar çeşitli politika konularında gördüğümüz bir şey.

Maalesef ifade özgürlüğü ve bakış açısı çeşitliliğine bağlılık bazı kampüslerde saldırı altında. Minnesota Üniversitesi'nde yakın zamanda yaşanan bir örnek, ABD Yüksek Mahkemesi Yargıcı Amy Coney Barrett'ın bir sunumunu bağırarak bağıran bir avuç öğrenciyi içeriyordu.

Minnesota Üniversitesi'nin, Yargıçlar Elena Kagan, Sonia Sotomayor, John Roberts ve Antonin Scalia'nın önceki ziyaretleri de dahil olmak üzere, öğrencilere farklı bakış açılarına erişim sağlama konusunda uzun süredir devam eden bir kararlılığa sahip olmasına rağmen bu gerçekleşti. Ne yazık ki, halka açık etkinliklerde, önemli bir konuşmayı rahatsız etmek veya durdurmak için yalnızca küçük bir grup kararlı eylemciye ihtiyaç vardır.

Daha fazla FOX NEWS GÖRÜŞÜ İÇİN BURAYA TIKLAYIN

Pepperdine'de geçirdiğim süre boyunca, her iki moderatör olarak da katılma ayrıcalığına sahip oldum. veya farklı bakış açılarını öne çıkaran düzinelerce forumda panelist. Sunulan bir fikre sıklıkla şiddetle karşı çıktım.

Ancak bu deneyimlerin en dikkate değer olanı üzerinde düşünürken, topladığım değerin, ister benim ister başkaları olsun, iki rakip fikrin birbirine yakınlaştığı anlarda orantısız bir şekilde bulunduğunu fark ettim. Değer, benim ve öğrencilerimizin daha önce tam olarak dikkate almadığımız bir fikri yakından inceleme fırsatında bulundu.

Amerika'nın yeni nesil kamu liderlerinin çoğunun evi olan üniversiteler, öğrencilere yeni fikirlerle boğuşma fırsatı sağlamaya kararlı olmalıdır. Öğrenciler aynı zamanda bazen karmaşık olan fikirlerini nasıl geliştireceklerini öğrenme sürecine katılmaya ve başkalarının da fikirlerini geliştirmelerine yardımcı olmaya teşvik edilmelidir.

Üniversiteler, kampüsteki popüler olmayan fikirleri bile korumaya kararlı olmalıdır; hem de…